Hani insan mutlaka içindekileri birileriyle paylaşmalı, paylaşmazsa iyi hissetmez ama yine de başka kimseye söylemediği şeyler vardır hayatında. İşte insan onları da kendisiyle konuşmalı. Yoksa iyi hissedemez ömür boyu.
Ben bir yolunu buldum; arada bir kendimle dertleşiyorum, halimi hatırımı soruyorum, bazen kendime kızıyorum, bazen sarıp sarmalıyorum, bazen yüreklendiriyorum ve işte bazen de derdime ortak oluyorum. Çünkü bunu yapabilirim. Kimsenin bilmediği noktalarıma dokunabilir, acıtabilir ve sarıp iyileştirebilirim.
İnsan önce kendisini tanımalı, yargılamalı, sevmeli, gerekirse nefret etmeli ama en çok da kendisine dürüst olmalı. İnsan kendisinden kaçmamalı; hem nereye kadar gidebilir ki zaten.