Ne yapalım yani mevsim kışsa? Vazgeçmedik ki gönlümüzdeki bahardan ..bugün

Omuzlarını silkti, gülümsedi:

- Önemli değil. Beklerim… Ekşi elma gibi…

- Ekşi elma mı?

- Bir keresinde, ben küçükken bir ağaca tırmandım, şu yeşil, ekşi elmalardan yedim. Karnım davul gibi şişti, çok acıdı. Annem elmaların olgunlaşmasını bekleseydin, hastalanmazdın, dedi. Şimdi ne zaman bir şeyi çok istesem, annemin elmalar için söylediği şeyi anımsıyorum.​

Hepimiz kaldırım taşları bozuk yollarda neyi kaybettiğimizi arayan insanlarız. Her adımda bin düşünce bin hayal kırıklığı… Kaldırım taşlarını saymam bundan, geçen çocuklara gülümsemem bundan. Belki bir düşünce eksilir zihnimden. Belki bir düşünce…
Ekli dosyayı görüntüle 7592

Kaybettiğimi unuturum belki…

Biliyorum her şeyim fazlasıyla “belki”lere bağlı. Ama umut dediğimizde bu “belki”lerimiz değil mi? Oynadığımız sayısal loto, içtiğimiz sigara, denize attığımız her taş… Hepsi birer “belki”ye bağlı. Yollarda yürürken tek düşündüğümüz “Belki bu yol, çıkmaz sokak değildir. Ve hayallerimizi astığımız yerden devam ederiz…”

Belki…

Belki…

Belki…

Neyse susalım. Belki her şey daha güzel olur yarın…​

“Aradan çok zaman geçer bazen. Bir kaç mevsim, bir kaç insan, bir kaç anı, bir kaç acı.. Her şey biter, hesaplar ödenir, defter kapanır. Sonra olmadık bir zamanda, olmadık bir yerde saçma sapan bir karşılaşma olur.

Sonra…

Sonra bir şey olmaz, olmasın da zaten. Sonra sadece gülümser insan. Acı acı derler ya, öyle… Öyle işte.

Zaten bu değil mi yaşamak denen karın ağrısının vasıfsız özeti!”​

Tüm çabaları emen sonların gücüne bir kaç sitem mırıldanır insan. Aslında yok sayıldığından değil der, hafızalar zayıf, kalpler kırılmaya meyilli. Aslında en güçlü şeyler en zayıf görünüme sahip değil mi?

Bir çiçeğin naifliği taşın ağırlığını gölgede bırakıyorsa sona varan her yaşanmışlığın birikimleri, ince ince dalların ucunda tomurcuklanan renklerde açmıyor mu?​

Dün, hayat çemberinde düzensizce ürpererek dalgalanan bir zerre olduğumu hayal ettim.

Oysa bugün, kesinlikle biliyorum ki, çember benim ve hayat bütünüyle düzenli zerreler halinde benim içimde hareket ediyor.​

Çoğu zaman hayat tıpkı bu merdivenler gibidir. Korkuluksuz, korumasız…

Fakat biri/birileri size destek olur,

O basamakları çıkabileceğinize yürekten inandırır,

Size duyduğu sevgiyi öylesine hissedersiniz ki düşme kaygınızı unutturur.

İşte o an kalbinizin avlusunda muazzam bir serinlik…!​

İnsan mutlaka seçim yapmak zorunda kalır. Ya şartların zorunlu kıldığı, ya ahlakın emrettiği, ya kalbinin yönlendirdiği seçimler.

Ama her seçimde Allah önümüze yepyeni bir yol çıkarır. İnsanın “Bunun yerine onu yaşasaydım daha mutlu olurdum” demesi şeytanın tuzağı olsa gerek.​

Kimi zaman da “sıkıntılı bir sükunetten” bıkıp “canımızı acıtacak bir hareketliliğe” çevirmek istiyoruz rotamızı, birden değişiyoruz, korktuğumuz yere gitmek için hareketleniyoruz ve acıyı gördüğümüzde, gitmek istesek de dönüyoruz.

Olduğumuz şey olmaktan vazgeçmeyi çok arzuladığımız oluyor.

Ama olduğumuzdan başka ne olabiliriz ki…​

Siz birini ne kadar tanıdığınızı düşünürseniz düşünün, aslında bildikleriniz sadece onun anlattıkları kadardır. O insanın zihninin içinde nelerle savaştığını, nelerle uğraştığını hiçbir zaman bilemezsiniz.

Bu yüzden birini tanıdığını sanmak mümkünken, tanımak imkansızdır...​

Kendimi bildim bileli eski zamanların zorluklarına, o zorlukların sonunda elde edilen neticelere, şarkılarından plakların cızırtısına, az, öz ve sade her şeyine tanımlanamaz bir çekim ve sevgi besliyor olsam bile “her şey eskide güzeldi.” anlayışına ve sitemine de kendimi bildim bileli karşıyım.

Benim fikrime göre herkesin dünyaya geliş yerinde, zamanında bir gerekçe vardır ve insan dünyaya geliş amacını bulduktan sonra işe yarar hale gelir. Aynı zamanda huzurunu ve dinginliğini bulur, neşesini bulur. Daima eskilerin özlemini çekmek, daima yaşanmış bir tarihin bize hatıra kalan güzel anlarına özlem duyup, “ne varsa eskide vardı, artık o da yok.” demek için mi? doğruluğu, iyiliği ve güzelliği yayamayacaksak yanlışı, kötülüğü ve çirkinliği eleştirecek hakkımız olduğunu sanmıyorum. Bozuk plak olduğumuzu hiç sanmıyorum.

Yine de havası mı, ulaşılmazlıkları mı bilinmez, eskinin insanının nazikliğini, hatır bilirliğini, kültürünü ve bunlarla birlikte kazandığı o muhteşem saygıyı bu devirde neredeyse kimsede bulamadım. Nerede kültürlü oluşunun üstüne bilgiye hâlen aç ve buna rağmen tevazu sahibi birini görsem tutup sarılasım, ellerini öpesim gelir. Bazı insanlar yaşama tutunmak için neredeyse elinize somut bir neden veriyor.​