Ne yapalım yani mevsim kışsa? Vazgeçmedik ki gönlümüzdeki bahardan ..bugün

Rutin, her zaman yapılan, alışılmış olan demekmiş. Bir konuda başarılı olmak, sonuç elde etmek için istikrarla yapmak, rutine oturtmak gerekiyor. Rutin olarak yaptıklarımız kişiliğimizi ve hayatımızı oluşturuyor; kaderimize doğrudan etki ediyor.

Dün de bugün de rutinin beni nefessiz bıraktığı bir gündü. Koştur koştur işe git, nefessiz çalış, eve gel yemek yap, spor yap, mutfak topla, kitap okumaya çalış... Nefessiz kaldım. Sonra durdum. Aklımdan geçen negatif düşüncelerin farkına varıp, göz ardı ettiğim güzellikleri, sahip olduklarımı hatırlattım kendime.Sevdiklerime gülümseyip gözlerinin içine baktım. İnsanların gözlerinin içine bakmak iyi geliyor bana. Ama bakmamaya çalışıyorum yanlış anlaşılıyor. Sokak köpeği ile bile göz göze gelsen peşine takılıyor.

Neyse dağıttım. Yani diyorum ki eğer bunaldıysan dur, güzellikleri düşün ve canlıların göz bebeklerine bak. Hayat tekrar renkleniyor...​

Zamanla ipin ucunu bırakıyor insan
Kime sabredeceğini
kimden vazgeçeceğini
kime “ sen benimsin ”
kime “ sen bilirsin ”
Diyeceğini de yine zamanla anlıyor .
Bazen seni kimse anlamaz .
Düşüncelerini alır , yüzüne gözüne sürer , çok şükür dersin ....​

İnsanı öğrendim
Sonra insanların içinde
İyiler ve kötüler olduğunu
Sonra da her insanın içinde
İyilik ve kötülük bulunduğunu öğrendim...​

Velhasıl,
Geçmediğin kapının gıcırtısını,
Sınanmadığın acının sancısını
Bilemezsin...​

Günler bir yandan freni patlamış kamyon misali şuursuz bir hızda ve paldır küldür bir yandan da yolun karşısına geçmeye çalışan salyangoz ayarında geçiyor. Günün bitiminde dönüp bakınca hem çok şey yapmış hem de işe yarar hiçbir şey yapmamış gibi bir his doluyor içime.

2023 yılı olduğuna inanmakta zorlanıyorum. Saatler ve günler bu kadar çabuk geçerken yılların akıp gittiğine inanmak zor.​

Benim kadar çok hayal kuran ve aynı zamanda benim kadar gerçekçi olabilen biri daha yoktur, ciddiyim. Gerçek hayatta ne kadar realistsem, yalnız kaldığımda da o kadar hayalperestim. Tabi beni tanıyanlar hayalperest yanımı pek farkedemezler, bu yüzden daha çok güçlü görünürüm onlara. Ama aslında boğazıma kadar işlemlere, problemlere ve formüllere gömülmüş de olsam, hayal kurabilirim ben ve hatta iyi bir çocuk olursanız, siz de bir gün beni kalemimi alıp soruların başına oturmuş bir şekilde zor bir soruyu azarlarken görebilir ve halime gülebilirsiniz.

Neyin nasıl olması gerektiğinin bir önemi yok. Kural yok, zorunluluk yok, imkansızlık yok. Neyi nasıl istiyorsam öyle yapabilirim. Hayal kurarken bu güce sahibim, hepimiz sahibiz. Taşrada sıradan hayatı olan bir kız olabilirim, civarın en güzel ve beğenilen kızı da. Ya da kraliçe olurum ... Sınırlama yok. Hayalin gelişmesini sağlayan da bu aslında. Sadece akışına bırakmak.​

Kalp bir yumruk büyüklüğünde;
Ama içine koskoca bir dünyayı sığdıramıyoruz...
Türlü sevdalar,
Hiç bitmez sanılan hasretler,
Bir türlü kavuşmayan yollar,
O gelecek diye içinde uçuşan kelebekler,
Gidiverecek sancısı,
Aile sevgisi, iş kaygısı, ölüm korkusu,
Diğer insanların şirretliği,...
Bu durum sizi de biraz şaşırtmıyor mu?​

Bugün uyandığım ve yatağımda yeni bir sabaha gözlerimi açtığım için minnettarım.

Düzgün nefes aldığım ve bedenim sağlıklı olduğu için minnettarım.

Açlık hissettiğim ve karnımı doyuracak yiyeceklerim olduğu için minnettarım.

Akan suya, açan güneşe, duyduğum kuş seslerine, elimde tuttuğum sıcak çaya minnettarım.

Sevdiklerime günaydın diyebildiğim için minnettarım.

Aklım çalıştığı için, problemleri çözebildiğim için, yeni şeylere merak salabildiğim için minnetarım.

Para kazanabildiğim için minnettarım.

Kendimi hiç kimseyle hiçbir şeyle kıyaslamadığımda sadece ben olduğumda daha huzurluyum.

Ve benim kontrolümde olmayan şeyler için kaygılanmadığımda daha sakinim.

Bugün içimden dökülenler bunlar...Keşke hep böyle hissetsem ve bunları hep hatırlayabilsem...​

“Uzakta da olsa bir sahibi vardır”

Her hediyenin

“Her kalbin olduğu gibi" ...​

“Buda geçer”..diyeceksin..

Geçecek elbet..

Sonra “Buda geçer” diyeceğin başka şeyler gelecek..


HAYAT BU..


Hepsi geçecek ama..

“Buda geçer’ler”.. hiç bitmeyecek…!!!​

Daha küçükken kuzenimin oyuncak bebeğimi gizlice alıp evine götürdüğünü öğrendiğimde sahiplenmek yerine paylaşmam gerektiğini açıklamıştı annem ve arada bir çarşıya çıktığı zaman her eve dönüşte pastaneden kocaman bir pasta almak yerine sadece bana bir dilim pasta aldığındaysa “Başka çocuklara da pasta kalsın diye” öyle yaptığını söylemişti. Annemin üzerimdeki etkisini bugün daha iyi anlıyorum.

Çocukluğun, insanın yaşadığı bütün evrelerdeki en önemli basamak olduğunu, aslında tüm hayatın, seçimlerin, karakterin en çok da çocukluk evresinde şekillendiğini biliyorum artık.

Şimdilerde yaşadıklarımda çocukluğumu gittikçe daha çok görüyorum.

Okul hayatımda hırslı biri olmayışım, her eylemimde daima duygularımla hareket edişim, bir serçe gibi telaşlı bir sevinç içinde ama umutla oradan oraya sürüklenişimde hep çocukluğum var.

Bu yüzden bir “şey” olmak için hayatımı paralamadım... ama okurum, öğrenirim, yazarım; ünvan için değil, kendim için dedim. Öyle yaptım.

Bu hayat o kadar da ciddiye alınacak, kendini bir kalıba sokmayı gerektirecek denli karmaşık değil. Basit. Alabildiğine basit. Ve bu basitlikte muhteşem bir büyü var.​

Ben insana sadece 1 şans veririm, 2. asla olmaz dedi dedi az önce bir arkadaş..
Sen kusursuz musun peki, insanlara karşı hata yaptığın olmuyor mu dedim. Onlarda bana şans vermesin o zaman! Kusursuz dost arayan dostsuz kalır, arkadaşsız kalır, yarensiz kalır
Elbet kusurunda dozajı önemli.​