Can/sızım
Dilimin pas tutmuş kapısında
Yalnızca şiirde açılan bir kilit vurulu
Fırtına öncesi sessizliğinde
Bumerang gibi büyüyen çığlıklar var
Ruhumun kuytusunda
Pinhan hecelerde
Saklı bir ben var içimde
Gönlümün vaveylasına
Kadeh kaldırıp gözyaşı içiyorum
Biliyorum bitmeyecek bu ıssızlık
Bahtsızım ...
Kendinden bihaber bir gölge
Haciz gibi gelir
Gönlümün koyaklarına
Pervane olur ruhum etrafında
Sonra alır götürür ne varsa
İçimin kırgın küskün aşığı
Asılı kalır darağacında
Sancılı gecelerin dağarcığında
Marazi bir uykuya çabalıyorum
Gözlerimi kapatsam geçecek ama nafile
Uykusuzum...
Suzinak makamı bir güftenin yankısı dolanıyor dilimde
Dramlar yapışıyor boğazıma
Üstüme yıkılıyor bu şehir
Ve ben kalıyorum enkazında
İnce bir çizgi var yaşamla ölüm arasında
İzin veriyorum
Beni dünyadan koparmasına
Araf ’ta kalıyor hislerim biçare
Can/sızım...
Kaderim negatif yüklü iyonlarda gizli
Bağışlar serpiştirsemde üzerine
İhbar ederken suçlu adlettiklerimi
Bağışlayamadım belki de
Mevsimsizim kimliksizim
Baharımın çiçekleri soluyor
Yarınsız bahtım üşüyor
Sevgiyi çarmıha asıyorum
Sonra flu bir yara olup kanıyorum
Dermansızım
Yorgun tenha bir limanda
Terkedilmiş gemi iskelesinde
Demleniyor efkarım kirpiklerimin ucunda
Yanağıma değmeden salıveriyorum inci kuşlarını
Avuntusuz çıkmazlara giriyorum
Tamamlıyamıyorum eksiğimi
Fırtınalar biçemiyorum
Sükut kucaklıyorum
Şanssızım...
Yitik bir şehir gömüyorum karanlığıma
Ne öfkeme ne heyecanıma değiyor kimse
Her şeyde yarım her şeye geç kalan hayatımın özetini
Bırakıyorum resimlerde asılı kalmış gençliğimin avuçlarına
Bıçak sırtı yaşamın kıyısında
Salaş bir düşle gidiyorum
Dipsiz uçurumlarda
İçimde kanayan bir yara
Fısıldıyorum kulağıma
Sencil olmalıydım bencil değil diyorum terennümle
Yar/sızım...
Dilek’ce
