Kypros’lu bir heykelci olan Pygmalion, kadınlardan nefret ederdi. Sanatı yetiyordu kendisine. Ömrü boyunca hiç evlenmeyecekti.
Günlerden birinde bir kadın heykeli yapmaya karar verdi. Uğraştı, çabaladı ve o güne kadar yapılmış en güzel kadın heykelini yaptı. Yapmakla yetinmedi, binlerce kez düzeltti, usta parmaklarıyla yeniden biçimlendirdi. Sonunda o fildişi parçasına tutuluverdi. Öyle bir heykel ki çok güzel, diğer insanların canlı sanabileceği kadar gerçekçi.
Pygmalion bir süre ona çeşit çeşit elbiseler giydirdi, küçük kuşlar, pırıl pırıl çiçekler armağan etti. Gece olunca yatağına yatırdı onu, öptü kokladı. Düşlerinde de hep onu gördü. Ama sonunda gerçeği idrak etti, aşık olduğu kadın cansızdı.
Aşk Tanrıçası bütün bunları görüyordu ve mutsuz delikanlıya yardım etmeye karar verdi. Venüs Bayramı gelmişti. Halk, Aşk Tanrıçası için kurbanlar kesiyor, şölenler düzenliyor, sevgililer Venüs’e yakarıyordu. Pygmalion da Aşk Tanrıçasının yanına giderek yakardı ona; karşısına yaptığı heykele benzeyen bir kız çıkmasını diledi.
Evine dönen Pygmalion, fildişi sevgilisinin karşısına geçti. Uzun uzun baktı ve eğilip o cansız dudaklarından öptü. Ansızın irkilerek geri çekildi. Öptüğü dudaklar her zamanki gibi soğuk değildi, ılıktı. Bir daha öptü; o ılık dudakların gittikçe ısındığını, yumuşadığını hissetti. Büyük bir sevinçle sarıldı heykele. Venüs bu büyük aşkı karşılıksız bırakmamıştı.
Hikayenin bundan sonrası anlatılmamış; yalnız sevgililerin evlendiği, heykelin Galateia adını aldığı, bir de çocukları Paphos’un bir şehre isim babası olduğu biliniyor.
