Allah Korkusu

Muaz! Sana her taşın ağacın ve duvarın yanında nerede olursan ol Allah’tan korkmanı, işlediğin her günahın ardından gizlisine gizli, aleni olanına da aleni tevbe etmeni tavsiye ederim.​

Muaz! Sana her taşın ağacın ve duvarın yanında nerede olursan ol Allah’tan korkmanı, işlediğin her günahın ardından gizlisine gizli, aleni olanına da aleni tevbe etmeni tavsiye ederim.”(Ebu Nuyam el-Ilye, Beyhaki, ez-Zühd’de açıklamışlardır; Huccetü’l İslam İmam Gazali, İhya’u Ulum’id-din, 2. cilt, Çeviri: Dr. Sıtkı Gülle, Huzur Yayınevi, İstanbul 1998, s.793)

İnsan Allah’a kul olsun diye yaratılmıştır ve denenmektedir. Ortalama 60 sene gibi bir süre dünyada kalacak ve sonra Allah’ın huzurunda hayatının her anından hesaba çekilecektir. Herkesin kendi kazandıklarını öğrenmesinin yani şahitlerin dinlenmesinin ve kitabının eline verilmesinin ardından, sonsuz hayatı için Allah hüküm verecektir. Eğer kitabı sağ yanından verilirse artık o kişi ebediyen kurtulmuş olacaktır. Kitabı sol yanından verilenlerin ise o gün şöyle diyecekleri bildirilmiştir:

“…Bana keşke kitabım verilmeseydi. Hesabımı hiç bilmeseydim. Keşke o (ölüm herşeyi) kesip bitirseydi. Malım bana hiçbir yarar sağlayamadı. Güç ve kudretim yok olup gitti.”(Hakka Suresi, 25-29)

İnsanın bu kötü sona düşmesinin ardındaki sebep, Allah’tan korkmadığı, ahirete, hesap gününe ve cehennem gibi dehşet verici bir ebedi ceza yerine kesin bir biçimde iman etmediği için, yaptığı kötü işlerden ötürü korkup sakınmaması ve Allah’ın sınırlarını çiğnemekte bir sakınca görmemesidir.(Allah Korkusu)

Unutulmamalıdır ki Allah korkusu, bir insan için hem imanının çok keskin bir göstergesi, hem de onun ebedi hayatını belirleyecek çok önemli bir özelliktir. İnsan, ancak ve ancak Allah’tan korkup sakınırsa ebedi kurtuluşa erecektir. Bir müminin hesap günü geldiğinde yanında getireceği en değerli özelliğinin Allah korkusu olacağı bir ayette şöyle haber verilmiştir:

“… Azık edinin, şüphesiz azığın en hayırlısı takva (Allah korkusu)dır. Ey temiz akıl sahipleri, Benden korkup-sakının.”(Bakara Suresi, 197)