Aklıma gelmişken yazayım dedim...
Hani geçmişini hiç unutmaz ya insan,güzel anılarını,mutlu günlerini.Hayatının her anında mutluluk arar,bulamayıncada geçmişine sığınır yada geleceğe bir umutla sarılır
Okul sıralarında tükenmeyen tek şeyin kalem olduğunu bilir, dolma kalemimiz olunca sevinirdik.
Bugün aklımıza dahi gelmeyen şeylere o zamanlar ''çocuk gibi'' sevinirdik,çocuktuk,çoktuk çünki.
Büyüdükçe geride kalan çocukluğumuza hasret kalıp,çokluğumuzdan eksilip,o mutlu olduğumuz küçük şeyleri görmezden gelmeye başladık.
Acımasız hayatın derinliklerinde verdiğimiz mücadeleden midir bilmem ama ne zaman mutsuz olsam,ne zaman çaresiz kalsam o yakası yırtık,iki düğmesi kopuk önlüğümle okula gittiğim,beslenme çantamda değil de bir gazeteye sarılı annemin poşete koyduğu salçalı ekmeğimi ''acıkınca yersin oğlum'' dediği,saç baş dağınık,burnumu koluma sildiğim çocukluğuma sığınıyorum..
İş çıkışı şu zamanlarda tek tuk rastladığım mahallemin çocuklarıyla az da olsa top oynuyorumMalum mevsim şartları kar yağıyor ve yere düşen kar tanelerini yakalamaya çalışıyorum (''Bunu yapan çoktur değil mi? '')
Umuda gelince sıra;bu yaşananların,yaşadıklarımızın, o masum eğlenceli günlerin artık geride kaldığı gerçeğiyle yüzleşip,zaman zaman düşünmeye,hatırlamaya fırsatımın olduğunu anlayınca umutlara sarılıyorum..
Artık gerçeklerle yüzyüzesin,bu girdap seni götürür,bu sel seni yutar kendine gel diyorum..
Ve yine her zamanki gibi dimdik ayakta,güçlü,kararlı..
Bazı zamanlar çaresiz ama umut dolu..Çünkü mutlu olmak,ayakta kalmak için umutlara sarılmalıyım..
''Sil baştan başlamak gerek bazen'' şarkısını açıp, doya doya dinlemeliyim..
Çünkü hayat devam ediyor ve kum saatindeki kum hızla akıyor ve şunuda unutmamalıyım ki
Hani geçmişini hiç unutmaz ya insan,güzel anılarını,mutlu günlerini.Hayatının her anında mutluluk arar,bulamayıncada geçmişine sığınır yada geleceğe bir umutla sarılır
Okul sıralarında tükenmeyen tek şeyin kalem olduğunu bilir, dolma kalemimiz olunca sevinirdik.
Bugün aklımıza dahi gelmeyen şeylere o zamanlar ''çocuk gibi'' sevinirdik,çocuktuk,çoktuk çünki.
Büyüdükçe geride kalan çocukluğumuza hasret kalıp,çokluğumuzdan eksilip,o mutlu olduğumuz küçük şeyleri görmezden gelmeye başladık.
Acımasız hayatın derinliklerinde verdiğimiz mücadeleden midir bilmem ama ne zaman mutsuz olsam,ne zaman çaresiz kalsam o yakası yırtık,iki düğmesi kopuk önlüğümle okula gittiğim,beslenme çantamda değil de bir gazeteye sarılı annemin poşete koyduğu salçalı ekmeğimi ''acıkınca yersin oğlum'' dediği,saç baş dağınık,burnumu koluma sildiğim çocukluğuma sığınıyorum..
İş çıkışı şu zamanlarda tek tuk rastladığım mahallemin çocuklarıyla az da olsa top oynuyorum
Malum mevsim şartları kar yağıyor ve yere düşen kar tanelerini yakalamaya çalışıyorum (''Bunu yapan çoktur değil mi? '') Umuda gelince sıra;bu yaşananların,yaşadıklarımızın, o masum eğlenceli günlerin artık geride kaldığı gerçeğiyle yüzleşip,zaman zaman düşünmeye,hatırlamaya fırsatımın olduğunu anlayınca umutlara sarılıyorum..
Artık gerçeklerle yüzyüzesin,bu girdap seni götürür,bu sel seni yutar kendine gel diyorum..
Ve yine her zamanki gibi dimdik ayakta,güçlü,kararlı..
Bazı zamanlar çaresiz ama umut dolu..Çünkü mutlu olmak,ayakta kalmak için umutlara sarılmalıyım..
''Sil baştan başlamak gerek bazen'' şarkısını açıp, doya doya dinlemeliyim..
Çünkü hayat devam ediyor ve kum saatindeki kum hızla akıyor ve şunuda unutmamalıyım ki
Ya umutlarda biterse?
