Vesta Tapınağı ve Vesta Rahibeleri

Yunanlılara kıyasla Romalılar, Hestia yani Vesta için tapınak inşa etmişlerdir. Roma’da bulunan bu tapınakta soylu ailelerin kızları arasından seçilmiş olan rahibeler bulunmaktaydı. Tapınakta bulunan altı rahibe tamamen tanrıçaya adanmıştı.

Bu rahibelerin genel adı Vestal’di. Vestaller, Roma’nın ileri gelen ailelerinin çocukları arasından seçilmekteydi. Bu çocuklar arasından da en güzel ve en kusursuz olanı seçiliyordu. Çocuklar seçildiklerinde, anne ve babalarının hayatta olması gerekiyordu. Rahibelik eğitimi altı ile on yaş arasında başlıyordu. Vesta Rahibesi olmak Roma’da oldukça önemliydi. Seçilen bu kızlar, hem kendileri hem de aileleri için büyük bir onur kaynağıydı.


Seçilen kızlar bakirelik yemini ettikten sonra otuz yıl boyunca tapınağa hizmet etmek içinde söz veriyordu. Bu otuz yıl sırasıyla, öğrenci, hizmetkar ve öğretmen olarak on yıllık üçer bölüme ayrılıyordu. Seçilen kızlar, kabul töreninde diğer Vesta Bakireleri tarafından tapınağa getirilirlerdi. Beyaz giysiler giydirilir ve saçları kesilirdi. On yıllık eğitim sürecinin ardından hizmet görevleri başlardı. Bu dönemdeki görevleri Vesta Ateşi’nin sürekli yanmasını sağlamak ve her gün bu ateşe kutsal su serpmekti. Ayrıca bir diğer görevleri de kutsal eşyaları korumaktı.


Alessandro Marchesini – Yeni Vestalin Adanması (1710–1719)

Ayrıcalıklar ve Cezalar​

Rahibelere tanınmış pek çok ayrıcalık bulunmaktaydı. Bu kızlar herhangi bir erkeğin egemenliği altında olmadığı için erkeklere tanınan bazı haklar onlar içinde geçerliydi. Örneğin, mahkemelerdeki duruşmalara katılabilir, sahip oldukları malları dilediklerine bırakmak üzere vasiyet düzenleyebilirlerdi. Ayrıca yol hakkı, törenlerde veya eğlencelerde ise kendilerine ait bölüm edinme hakları bulunmaktaydı. Rahibeler, özel korumalara da sahiplerdi.

Her güzel şeyin birde kötü tarafı vardı. Vesta Bakireleri birçok ayrıcalık elde ediyordu, ancak yaptıkları tek bir hatada ağır bedeller ödemek zorunda kalıyorlardı. Vesta Ateşi’nin yanmasını sürdürmek önemli bir görevdi. Romalılar, ateş söndüğü takdirde Roma’nın uğursuzluğa uğrayacağını düşünüyorlardı. Ateşin sürekliliği büyük önem taşıdığından bu kutsal görevi ihmal eden bir rahibe en ağır şekilde cezalandırılırdı; ateşin sönmesine yol açan rahibe sopalarla dövülürdü.

Bir Vesta Bakiresi için en büyük suç, bakirelik yeminini bozmaktı. Bu durum Tanrıça’ya ve Roma’ya hakaret demekti. Çünkü Romalılar kentin refahının Vesta Bakirelerinin sadakatine bağlı olduğuna inanıyorlardı. Bakirelik yeminini bozduğu belirlenen rahibe diri diri gömülüyordu.

Bu gömülme görkemli bir törenle yapılırdı. Onuru lekelenen bir rahibe kefene sarılırdı; kefen kalın kenevirden örülmüş ince bez şeritlerden oluşurdu. Bu kefen rahibeyi tümüyle hareketsiz hale getirir, çığlıklarının ve yakarışlarının duyulması engellenirdi. Sonra ölüleri taşımakta kullanılan bir sedye üzerine yerleştirilen kadın tüm kentte dolaştırılırdı. Mezarın başında bir rahip dualar okur ve ipler çözülürdü.

Rahibe daha önceden kazınmış olan mezara indirilirdi. Mezarda bir günlük su, yiyecek ve ışık bulunurdu. Sonra mezarın üzeri toprakla örtülürdü. Törende bulunanlar mezarın yerinin belli olmaması için toprağı itina ile düzeltirlerdi. Suç işleyen rahibelerin gömülme işi geleneksel törenle yapılmadığı için onuru zedelenmiş olan Vestal’in asla Ölüler Diyarı’na ulaşamayacağı düşünülürdü. Onun kurban edilmesi tanrıları yatıştıracak ve Roma’nın herhangi bir felakete uğramasını engelleyecekti.