Ekli dosyayı görüntüle 10737
Ormanda ailesi yaşayan minik bir tavşan varmış. Bu tavşan çok sevimliymiş. Annesi ve babası ile oyun oynamayı çok severmiş. Günlerini oyun oynayarak geçirirmiş. Annesi ona her zaman Pembiş bahçemizde oyun oynayabilirsin ama az ilerideki çalıları sakın geçme. Yoksa kaybolursun diye hep söylüyormuş. Pembiş de tabi annecim bahçeden dışarı çıkmam diye cevap veriyormuş.
Sıcak bir yaz günü Pembiş bahçede oynarken arkadaşları onu çağırmış. Pembiş, gel saklambaç oynayalım demiş. Pembiş annesine haber vermeden bahçeden çıkmış. Arkadaşları ile oyuna başlamış. Çok güzel saklanıyor arkadaşları onu bulamıyormuş. Pembiş daha iyi bir şekilde saklanabilmek için ormanın içlerine doğru yürümeye başlamış. Tabi arkadaşları görmesin diye hızlı koşuyormuş. Patika yolun karşısına geçip bir ağacın arkasına saklanmış. Arkadaşları oynarken anneleri ona sevlenmiş. Hadi tavşanlar yemek zamanı. Tüm tavşancıklar oyunu bırakıp annelerine doğru koşmuşlar.
Bizim pembecik oyunun devam ettiğini sanarak ormanın içlerine doğru ilerleme başlamış. Bir süre sonra dönüş yolunu kaybetmiş. Bahçeden ayrıldığını da annesine söylememiş. Saat epey ilerleme başlamış. Pembecik annesinin sözünü dinlemediği için pişman olmuş. Ormanda tek başına kalmış olmanın korkusuyla bir ağacın kovuğa girmiş.
Annesi pembişe seslenmek için bahçeye doğru gitmiş. Pembiş hadi gel yemek zamanı. Ancak pembiş bahçede yokmuş. Bu durum karşısında annesi hemen telaşlanmış. Normalde pembecik annesine haber vermeden uzaklaşmaz bahçeden ayrılmazmış. Her zaman annesine haber eder izinsiz bir yere gitmezmiş. Ancak bu sefer bahçede yokmuş. Annesi hemen babasına haber etmiş. Pembiş bahçede yok onu hiçbir yerde bulamıyorum.
Babası ve annesi hemen aramaya başlamışlar. Ormana doğru ilerlemişler ve pembiş diyerek bağırmaya başlamışlar. Ancak pembiş hiçbir yerde yokmuş. Babası bir de şu patika yola bakalım demiş.
Pembiş bu sırada acıkmaya başlamış. Annesine haber vermeden ayrılmanın üzüntüsünü de yaşıyormuş. Annesinin sözünü dinlese başına bu gelmeyecekmiş. Bunu düşünmüş. Bir daha anneme haber vermeden yanından ayrılmayacağım diye içinden geçirmiş. Gözleri ağırlaşıyormuş. Uykusu gelmeye başlayınca ağaç oyunun içine doğru uzanmış.
Annesi ve babası patika yolu takip ederek ormanın içine doğru ilerlemiş. Annesi bir de şu ağaç oyuğunun içine bakalım demiş. Bir bakmışlar ki Pembiş orda uyuyor. Annesi ve babası çok sevinmiş. Annesi hemen kucağına alıp Pembiş diye seslenmiş. Pembiş gözlerini açıp hemen annesine sarılmış.
Annecim sana haber vermeden ayrıldığım için çok özür dilerim. Beni affet demiş. Annesi de ona yaptığın doğru bir hareket değildi. Bahçeden ayrılırken haber vermen gerekirdi. Bir daha yapma olur mu demiş. Pembiş babasına da sarılmış.
Sonra annesi ve babasının elini tutup evlerine doğru yürümüşler. Pembiş o günden sonra annesi ve babasına haber vermeden hiçbir yere gitmemiş.
Ormanda ailesi yaşayan minik bir tavşan varmış. Bu tavşan çok sevimliymiş. Annesi ve babası ile oyun oynamayı çok severmiş. Günlerini oyun oynayarak geçirirmiş. Annesi ona her zaman Pembiş bahçemizde oyun oynayabilirsin ama az ilerideki çalıları sakın geçme. Yoksa kaybolursun diye hep söylüyormuş. Pembiş de tabi annecim bahçeden dışarı çıkmam diye cevap veriyormuş.
Sıcak bir yaz günü Pembiş bahçede oynarken arkadaşları onu çağırmış. Pembiş, gel saklambaç oynayalım demiş. Pembiş annesine haber vermeden bahçeden çıkmış. Arkadaşları ile oyuna başlamış. Çok güzel saklanıyor arkadaşları onu bulamıyormuş. Pembiş daha iyi bir şekilde saklanabilmek için ormanın içlerine doğru yürümeye başlamış. Tabi arkadaşları görmesin diye hızlı koşuyormuş. Patika yolun karşısına geçip bir ağacın arkasına saklanmış. Arkadaşları oynarken anneleri ona sevlenmiş. Hadi tavşanlar yemek zamanı. Tüm tavşancıklar oyunu bırakıp annelerine doğru koşmuşlar.
Bizim pembecik oyunun devam ettiğini sanarak ormanın içlerine doğru ilerleme başlamış. Bir süre sonra dönüş yolunu kaybetmiş. Bahçeden ayrıldığını da annesine söylememiş. Saat epey ilerleme başlamış. Pembecik annesinin sözünü dinlemediği için pişman olmuş. Ormanda tek başına kalmış olmanın korkusuyla bir ağacın kovuğa girmiş.
Annesi pembişe seslenmek için bahçeye doğru gitmiş. Pembiş hadi gel yemek zamanı. Ancak pembiş bahçede yokmuş. Bu durum karşısında annesi hemen telaşlanmış. Normalde pembecik annesine haber vermeden uzaklaşmaz bahçeden ayrılmazmış. Her zaman annesine haber eder izinsiz bir yere gitmezmiş. Ancak bu sefer bahçede yokmuş. Annesi hemen babasına haber etmiş. Pembiş bahçede yok onu hiçbir yerde bulamıyorum.
Babası ve annesi hemen aramaya başlamışlar. Ormana doğru ilerlemişler ve pembiş diyerek bağırmaya başlamışlar. Ancak pembiş hiçbir yerde yokmuş. Babası bir de şu patika yola bakalım demiş.
Pembiş bu sırada acıkmaya başlamış. Annesine haber vermeden ayrılmanın üzüntüsünü de yaşıyormuş. Annesinin sözünü dinlese başına bu gelmeyecekmiş. Bunu düşünmüş. Bir daha anneme haber vermeden yanından ayrılmayacağım diye içinden geçirmiş. Gözleri ağırlaşıyormuş. Uykusu gelmeye başlayınca ağaç oyunun içine doğru uzanmış.
Annesi ve babası patika yolu takip ederek ormanın içine doğru ilerlemiş. Annesi bir de şu ağaç oyuğunun içine bakalım demiş. Bir bakmışlar ki Pembiş orda uyuyor. Annesi ve babası çok sevinmiş. Annesi hemen kucağına alıp Pembiş diye seslenmiş. Pembiş gözlerini açıp hemen annesine sarılmış.
Annecim sana haber vermeden ayrıldığım için çok özür dilerim. Beni affet demiş. Annesi de ona yaptığın doğru bir hareket değildi. Bahçeden ayrılırken haber vermen gerekirdi. Bir daha yapma olur mu demiş. Pembiş babasına da sarılmış.
Sonra annesi ve babasının elini tutup evlerine doğru yürümüşler. Pembiş o günden sonra annesi ve babasına haber vermeden hiçbir yere gitmemiş.
