Cahit Zarifoğlu keşke daha çok yaşasaydı.
Ne çok şeyi unuttuk.
Vefayı unuttuk.
Dostluğu, samimiyeti, iyiliği…
Bir çift söz ile gönül aldığımız günler kaç köyden kovuldu.
Selamlaşmamak için değiştirdiğimiz yollar, eleştirmek için kılıç kuşanmalarımız bizden neleri alıp götürdü.
Şimdi bu kent yalnızlığımızda, o gökdelenlere dahi filanca köy isimleri takar oldu müteahhitler.
O eski zamanları özlediğimizi sezdiler herhâl.
Öyle isim takmakla gelmiyor işte giden.
Bir kere küstürdük biz o çiçeği.
Gelse de yadırgıyor yerini.!
~
Seçil Oğuz
