Ol der ve olur!’…
Sözün bittiği yerdir ve kalemler durur. Azametinin tescilidir, satırlar kırılır, dökülür…
Kûn…
Sözün başladığı yerdir!Kalbimden geçenlerin kağıda vurduğu, kalemimin lafzını haykırışa başladığı yerdir.’Ol der ve olur!’ ya her şey…Kelamıma ‘ol’ dediği yerdir…
Bütün yasakların yasak olduğu,lafzının kelimelere büründüğü, her şeyin O’nun olduğu yerdir Kûn!’Olma’ nın sorumluluğunu taşımaya başladığım an…Vâr oluşumun sebeb-i ziyaretini tefekkür ettiğim zamandır…Ve uçsuz bucaksız düşüncelerimi dizginlemeye çalıştığım, gözümün yaşını kelamımla sildiğim, semanın güzelliğinde O’nu fark edip de korkumu dindirdiğim yerdir Kûn!
‘Ol der ve olur!’
ya, gem vurulamayan hissiyâtın yaratılışı da vuku bulur!Kûn…O’nun ‘ol’ busesi…Hazin namelerini arza indirdiği vakit yaşlarımla yanaklarımdan öptüğü busesi…Benim yerimdir…Evvelim, ahirim, ezelim, ebedimdir…Kûn!...
Kün Fe Yekün
Zaman anda, an sevginin menbağında
Ezel ebede paralel,
Hasret vuslata çaresiz.
Gönül gaybın kuluçkasında,
Nur muhabbete aşık.
Işıksa aşka coşku katarken,
bir an ve “kün”
İşte kainat Kahhar olanın,
Kadir’i mutlaklığında;
Kemali bir ahengin o hoş oluşumunda coşmakta.
Enfüsten afaka doğru bir cümbüş,
Muhammed’i manada.
Mana sevdanın hararetinde;
Habib Vedud’iyetiyle,
Alemlerde haz ederken;
Ses sukut ile sedaya can verip,
Tespihe döner.
Döner de ne döner.
Sözün bittiği yerdir ve kalemler durur. Azametinin tescilidir, satırlar kırılır, dökülür…
Kûn…
Sözün başladığı yerdir!Kalbimden geçenlerin kağıda vurduğu, kalemimin lafzını haykırışa başladığı yerdir.’Ol der ve olur!’ ya her şey…Kelamıma ‘ol’ dediği yerdir…
Bütün yasakların yasak olduğu,lafzının kelimelere büründüğü, her şeyin O’nun olduğu yerdir Kûn!’Olma’ nın sorumluluğunu taşımaya başladığım an…Vâr oluşumun sebeb-i ziyaretini tefekkür ettiğim zamandır…Ve uçsuz bucaksız düşüncelerimi dizginlemeye çalıştığım, gözümün yaşını kelamımla sildiğim, semanın güzelliğinde O’nu fark edip de korkumu dindirdiğim yerdir Kûn!
‘Ol der ve olur!’
ya, gem vurulamayan hissiyâtın yaratılışı da vuku bulur!Kûn…O’nun ‘ol’ busesi…Hazin namelerini arza indirdiği vakit yaşlarımla yanaklarımdan öptüğü busesi…Benim yerimdir…Evvelim, ahirim, ezelim, ebedimdir…Kûn!...
Kün Fe Yekün
Zaman anda, an sevginin menbağında
Ezel ebede paralel,
Hasret vuslata çaresiz.
Gönül gaybın kuluçkasında,
Nur muhabbete aşık.
Işıksa aşka coşku katarken,
bir an ve “kün”
İşte kainat Kahhar olanın,
Kadir’i mutlaklığında;
Kemali bir ahengin o hoş oluşumunda coşmakta.
Enfüsten afaka doğru bir cümbüş,
Muhammed’i manada.
Mana sevdanın hararetinde;
Habib Vedud’iyetiyle,
Alemlerde haz ederken;
Ses sukut ile sedaya can verip,
Tespihe döner.
Döner de ne döner.
