İz Bırakanlar Unutulmaz

İnanmaktan yoruldum..
Gizlemekten sıkıldım..
Umut acı veriyor sadece,
Yüreğim parça parça,
Vazgeçtim savaşmaktan..
Hayat bir yarış değil ki,
Ne bir ilk var, ne de bir son..
Dün ve yarın anlamsızdır..
Bugünden umudun yoksa.
Doğru ve yanlış yoktur..
Değişmeyecekse gerçek.
Bir eksik ya da bir fazla,
Yüreğindeki parça tam değilse
Karanlık hep en derinde,
Simsiyah bir gecede,
Saklıdır sende, işte bu hazine,
Yalnızlık ki, yalnız üç hece..
Yaşamak ise, yaşamak değildir..
Nereye ait olduğunu bilmeden
Bir o tarafta, bir şu tarafta,
Sonsuzluğun kalbinde ama hep arafta
Anlaşılmak gibi bir derdim de yok.
Kimseden bir şey de beklemem.
Şikayetim kendimden,
İnceden ve derinden,
Kızgınım sadece, hayata, insanlara,
Yargılanmadan yargılayanlara..
Öfkem büyük, öfkem sonsuz
Yağan yağmura, esen rüzgara..
Doğmayan güneşe, sonu gelmeyen gecelere
Benden çalınanlara,
Doğum günlerine ve pastalara,
Bana acı veren anılara,
Gerçekleşmeyen hayallere..
Alışamadım, hep yalnız kalmaya..
Yalnızlık ki kalabalıkların içinde
İçimdeki çocuğun hala boynu bükük..
Bir gülümsemeye hasret,
Koşuyor halen, uçurtmaların peşinde
Arıyor evini, özünü, yurdunu her yerde,
Bu dünya, benim vatanım değil..
“Yıldızlar ise halen çok uzak..”