Beni üzmüyorsun. O kadar üzmüyorsun ve bir kadar da mutlu ediyorsun ki bazen bütün bunların,geçirdiğimiz günlerin,anılarımızın,masal olduğunu ve yakında bu masalın biteceğini düşünüyorum. Beni üzmüyorsun. Üzmemek için elinden ne gelirse yapıyorsun. Bütün takıntılarıma,şımarıklıklarıma,kıskançlıklarıma katlanıyorsun. Mutlu olmam için,mutlu olmamız için her şeyi yapıyorsun. Mutluluğumuz bu kadar önemli mi gerçekten? Gün gelecek belki çok mutsuz olacağız,ama fark eder mi? Biz böyle sevdikçe fark etmez elbette. Yani ne demiş Behzat Ç “Ben seninle mutsuzluğa da varım.” Ben seninle bütün olumsuz eylemlere de varım. Sen olduğun sürece en olumsuz eylemde bile bir mutluluk buluruz biz. “Biz” oldukça,hep içimizde bir parça mutluluk olur. Birbirimizin mutluluğu oluruz. Hiç olmadı birbirimize sarılıp mutluluğumuzu yaratırız. Fena mı olur?
